Aşk Şiirleri

 

Anlattıkça kış vuruyor satırlarıma

Anlattıkça üşüyor, anlattıkça ısınıyor yüreğim.
Bugün sardunyalarım da açmadı
Belki de küskün renklere
Ellerimde günah gibi yaşayamadıklarım
Sensiz soluyorum anlayacağın
Mavi mavi ölüyorum

Duyuyor musun, orada mısın,
Var mısın, yok musun?
Bir tek şeyi unutma!

Seni sevdim ben.

Yanarak, yıkılarak
Aklıma her geldiğinde ağlayarak....

Aşk benim hiç Senim olmamış

Varlığınla yokluğun arasında kalmayacağım artık, sadece olmayacaksın. Sensiz kalma ihtimali olmayacak aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda. Belki birkaç satır arasında unutulacaksın bir müddet sonra. İçimden olmayacak, boş bir kağıdın gölgesine sığınmayacak sana sitemlerim. Hani hep kızardın ya “Konuş konuş konuş” derdin, haykırabilir miyim şimdi korkaklığını. Bıraktığın bu mavi düşleriyle avunan yalnızlığı, artık sahiplenilmeyecek olmanın burukluğunu yaşarken, haykırabilir miyim dersin, susar mıyım, gülüp geçer miyim yoksa …? Aslında alıştırmalıyım kendimi hiç dönmeyecekmişsin, dönülmeyecek bir yerdeymişsin gibi farzetmeli, unutmalı. Seni hiç tanımamış gibi yaşamımı sürdürmeliyim. Var olduğum her yer aşk(ın) şehri olmalı artık, yeniden sevmenin, sevilebilmenin yeri her yer, zamanı yaşanan ve gelecek tüm zamanlar olmalı benim için. Evet, sayfalardan koparıp bir bir savurmalıyım seni yaşanmış tüm zamanlara, uzaklaşan her adımımla hapsetmeliyim bu anılar sokağına. Kopan takvim yaprakları sensiz geçen günleri saymamalı, bende yokluğunun güncesini tutmayı artık bırakmalıyım. Her yeni güne seni getirmedi diye isyan etmemeliyim. Kabullenebilmeli, hazmedebilmeli, aldırmamalı hatta sana hak verebilmeliyim. Bu satırlarla büyümeye başlamalıyım, sırf seni ve çocuklaşan bir aşkı kolayca unutabilmek için. Zira yoksun. Sanki benim hiç senim olmamış, sanki bizi hiç yaşamamışız, sanki aşk denen o hoyrat şarkıyı mırıldanmış ve sonra yarım bırakmışız gibi. Artık yeni bir şarkı söylemenin vakti, Yaşanmışlığına, yitikliğime hiç aldırmadan, Sanki benim hiç senim olmamış gibi…       hep SEN

Belki sen aglamayı da bilmezsin
İki damla gözyası degildir aglamak
Önce düsünmek sonra düsünmek
Hayalini kurup kalbinde yasatmak
Büyük bir özlem içinde
O kücücük resmine sarılmak
İste budur aglamak
Ve yalnızlıgı yeniden yasamak ...??
SENİ SEVİYORUUUUUUUUUM

dün gece yine daldım
yine hasret yandım
gök yüzünde parlayan yıldızlara seni sordum
tüm yıldızlara bakarak düşündüm seni
hiç aklımdan çıkmamacasına
işte o anda bir yıldız kaydı
hani derlerya ne istersen olur diye
işte o zaman yanımda olmanı nasıl isterdim

Gözlerinden hüzünle dökülen yaşlara dokunup; masumuluğunu tadabilmek...
Ya da...
Üzerine ismini yazdığın penceredeki;
ölümü bir buğu olmak,arzumdu...

Bir çocuğun göstererek masum ağlayışlarını;
anlaman için dua etmek...
Ya da...
O aslında sendeyken yitirdiğim çocukluğum;
ve seninle bulduğum kendim diyebilmek,arzumdu...Gözlerinden hüzünle dökülen yaşlara dokunup; masumuluğunu tadabilmek...
Ya da...
Üzerine ismini yazdığın penceredeki;
ölümü bir buğu olmak,arzumdu...

Bir çocuğun göstererek masum ağlayışlarını;
anlaman için dua etmek...
Ya da...
O aslında sendeyken yitirdiğim çocukluğum;
ve seninle bulduğum kendim diyebilmek,arzumdu...Benim mevsimim fonda....
Kasım yağmurlarıyla ağırlığını koymakta...
Şimdi yazmadan durabilir miyim?
Gökyüzü ruhuma yağdıkça,
Kalemime hakim olabilir miyim?
Kanıma girmişken sen çoktan,
baştan çıkarmışken rüyalarımı,
Hiçbir şey olmamış gibi davranabilir miyim?

Hangimiz daha deli bilmiyorum
Sonbahar mı, ben mi?
Hangisi daha acıtır sezemiyorum
Dokunuşların mı, gidişin mi...?

Bense bir adım daha yakın sevdaya
Bir adım, hep bir adım kala..!
Tökezlemekten korkarak,
Elinden tutuyorum avareliğimin,
Getirip bırakıyorum avuçlarının arasına..

Kışı gözüme kestiriyorum bu sefer
Ölüm gibi
Çok güçlü bir rakip değil artık...
Hazırım başa çıkmaya....

Bıraktım geçip giden güze kendimi...
Bir güz ki,
Çekingen....ürperten...umut ettiren.. öldüren...
Özlenen........
Tıpkı sen..!Yaşamım boyunca
Sadece rüzgar dokunmamış bir dal aradım
Hayat denen o kocaman ağaçta
Ve seni buldum
Ne mutlu bana
Artık;
Yapraklarım sen, dallarım sen
Ve köklerim sen
Tâ içime işlemiş
Yaban gülüm her şeyimdin sen
Yaban gülüm diyorum
Dünyadaki en temiz çiçektir o
Baharımda sen açtın benim
Hiç bitmeyecek güzümden
Sen kurtardın beni
Suyum, güneşimdin sen
Ve toprağımdın sen
Hayatımın yeşerdiği toprak
Seni buldum çalılar arasında
Bir anda sardın beni
Kalbime diktim
İçim senle doldu
Kalbim sen oldun
Sana her saniyede sevgimi verdim
Artık hücrelerim sen, canım sen
Sevdayı senle öğrendim ben
Sevmeyi de,
Artık sevgim sen aşkım sen
Senin sevgin farklıydı içimde
İçimdeydin, ulaşamıyordum sana
Gökyüzünde bir yıldız sen
Ve rüzgarı senle sevdim ben
Ne kadar şanslıydı rüzgar
Rahatça okşayabiliyordu saçlarını
Rüzgarım sen
Dalgalarda seni aradım
O tertemiz köpüklerinde
Çağlayıp gelen
Sonrada kıyıya usulca yanaşan
Denizdeki dalgam sen
Senle yaşadım ben
Günlerim, aylarım, yıllarım sen
Her saniyede sen vardın içimde
Her adımda sen, her kelimemde sen
Senle öğrendim ben şiir yazmayı
Mısraları birbirine ulamayı
Şiirlerim sen
Sen öğrettin bana üzülmeyi
Senin gözlerindeki yaş oldu
Yüreğimde iz bırakan
Ve sen öğrettin bana acıların en büyüğünü
Sevip de sevilmediğim zaman
Artık sevdiğim sen, canım sen
İçimsen sen, yaban gülüm sen
Bir ben